Steve Coleman & Reflex

Steve Coleman jedna z największych indywidualności nowoczesnego jazzu, a także znakomity jego konceptualista. Dorastał w murzyńskiej dzielnicy Chicago (South Side), rozbrzmiewającej niemal cały czas bluesem, soulem rockiem czy tanecznym funkiem. Stąd też ogromna fascynacja i zamiłowanie tego typu rytmiką w całej niemal twórczości Colemana. Nauki gry nie rozpoczynał jednak jako saksofonista. Jego pierwszym jego instrumentem były skrzypce, które dla saksofonu porzucił dopiero jako 15 latek. Jego jazzowe fascynacje rozpoczęły się jak u wielu młodych instrumentalistów od muzyki Charliego Parkera. Jego też wymienia jako jedną ze swoich najsilniejszych inspiracji, obok Johna Coltrane’a oraz nestora chicaowskiej sceny, wyśmienitego saksofonisty i pedagoga Vona Freemana. Lista słynnych i wpływowych liderów, z jakimi Coleman, jeszcze jako zaczynający karierę alcista, współpracował jest długa, a znajdują się na niej Thad Jones i Mel Lewis , Cecil Taylor czy wielki intelektualista jazz Sam Rivers. Z każdym z nich Coleman grywał w różnym czasie jako członek orkiestry. W końcu też wszedł na stałe do zespołu Dave’a Hollanda, z którym nagrał kilka znakomitych płyt dla ECM. Zdobyte w ten sposób doświadczenia Coleman szybko przekuł na własne muzyczne koncepcje. W pod koniec drugiej połowy lat 80. I w latach 90. wraz z grupą muzycznych przyjaciół ogłosił powstanie M-Base. Współpracował wówczas ściśle m.in. z Cassanadrą Wilson, Geri Allen, Gregiem Osbym, Gary Thomasem czy Andy Milnem i zaproponował nowy pomysł na muzykę stającą się połączyć w jeden artystyczny ruch wszystkie formy murzyńskiej aktywności muzycznej. M-Base okazał się prawdziwie świeżą i atrakcyjną propozycją stylistyczną. Wkrótce też Coleman podpisał kontrakt w jedną z największych i najbardziej prestiżowych firm płytowych RCA Records. Wydawane wówczas płyty były jednymi z najczęściej dyskutowanych nagrań ówczesnego jazzowego rynku, a zespół Coleman Five ELemenets uznawany za prawdziwie wydarzenie w jazzowej historii. Ówczesna muzyka Steve’a Colemana niemal w ogóle nie odwoływała się do estetyki mainstreamowej czy to historycznej spod znaku Johna Coltrane’a czy współczesnej, którą symbolizować mógł wówczas Michael Brecker. W zamian za to i zastępowała ją ogromnie złożony rytmicznie elektryczny funk z domieszką melodyki Theleniousa Monka czy harmolodycznego jazzu Ornette’a Colemana. Do nagrań zapraszani byli także DJe oraz raperzy. Choć z czasem idee M-Basu przestały być atrakcyjne dla płytowych koncernów Coleman do końca ich nigdy nie porzucił. Nawet pomimo tego, że wszyscy z jego najbliższego otoczenia muzycy w różnych okresach decydowali od tego ruchu odchodzić i podążać własnymi drogami artystycznymi. Dzisiaj Steve Coleman, choć już nie w świetle reflektorów i nie w stajni wielkich płytowych koncernów dalej tworzy muzykę, która jest ciągle jedną z najbardziej oryginalnych propozycji jazzowej sceny. Five Elements – jego sztandarowa grupa przetrwała i wciąż, choć w bardzo zmienionym składzie jest jego głównym medium wykonawczym, nagrywa płyty i zdobywa ogromny szacunek gron zawodowych i publiczności. Steve Coleman wielokrotnie odwiedzał Polskę. Zaprezentował tu niemal każdy ze swoich zespołów. Kto wie jednak czy nie najbardziej zapadającym w pamięć słuchaczy nie był jego występ, przed wieloma laty, na deskach klubu Akwarium. Wówczas wystąpił w trio z Reggie Nicholsonem i Genem Lakiem i zagrał koncert będący prawdziwym saksofonowym tour de force, pokazującym także jakim jest wyśmienitym instrumentalistą i wytrawnym znawcą jazzowej tradycji. Teraz po latach, kiedy M-Basowe burze już dawno ucichły, a sam Coleman jest prawie 20 lat bardziej doświadczonym artystą i podąża już innymi ścieżkami niż wtedy.