Paulina Kościk. To ja, Ofelia

„Ofelia” to foto-tragedia w trzech aktach, czyli fotograficzna opowieść na podstawie dwóch utworów – „HamletMaszyny” Heinera Mullera i „Hamleta” Williama Szekspira. Praca jest próbą analizy emocji, leków, napięć targających Ofelią i wizualizacji tychże stanów na zdjęciach.

Szekspir, czy Muller dali Ofelii teksty do wygłoszenia, ale nie powiedzieli co myśli mówiąc te słowa, w jaki sposób się porusza, w którą stronę patrzy i które mięśnie jej drżą. Jak oddać to na fotografiach przy jednoczesnym nie umniejszaniu roli teksu? Kiedy ciało wyraża słowa, których nie potrafią wypowiedzieć usta zaczyna się... no właśnie, co?

"Ofelia" to praca dyplomowa studentki fotografii na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego. Kiedy po raz pierwszy przeczytałam "HamletMaszynę" na nowo odczytałam "Hamleta" Szekspira. Zaledwie osiem stron tekstu Mullera wstrząsnęło mną na tyle, że nie mogłam się z nimi rozstać. Praca skupia się na ciele, napięciach w ciele, symbolice ciała, ruchu, gestach.

Jan Kott w „Szkicach o Szekspirze” piszę: „Bibliografia rozpraw i studiów o Hamlecie jest dwa razy grubsza od warszawskiej księgi telefonicznej”. W Hamlecie jest bowiem więcej treści, niż może jej pomieścić jakakolwiek tyrada naukowa i jakiekolwiek przedstawienie. Przeobrażenia, jakim podlega nasza epoka nie osłabiają siły tej sztuki. To wciąż jedna z najczęściej wystawianych, najgłośniej komentowanych, najchętniej oglądanych tragedii Szekspira. Dlaczego? Bo Hamlet jest w każdym z nas (Ofelia też).