Burza The Tempest

„Burza” nie jest baśnią, choć mogłaby za baśń uchodzić. Ta ostatnia, tajemnicza komedia Szekspira to raczej mit albo uniwersalna przypowieść - o miłości, wobec której nawet ten, kto posiadł czarodziejską moc, a pragnie zemsty, staje bezradny; o wolności, która mimo że upragniona, nie daje w pełni satysfakcji; o nienawiści przemienionej w rozgoryczenie; o niepozbawionej wyrzeczeń i rozczarowania ostatecznej zgodzie na świat - taki, jaki jest. Gorzkiej akceptacji jego grozy, piękna, nieprzewidywalności.

Prospero-mag (Olgierd Łukaszewicz), wygnany władca Mediolanu, mieszka z córką Mirandą (Magdalena Smalara) na bezludnej wyspie. Wywołuje burzę, podczas której rozbija się statek tych, którzy go skrzywdzili. Wśród rozbitków znajdują się: brat i uzurpator mediolańskiego tronu oraz król Neapolu z synem Ferdynandem (Kacper Kuszewski). Plan zemsty Prospera nieoczekiwanie krzyżuje miłość Mirandy i Ferdynanda. Dzięki uczuciu może nastąpić pojednanie i powrót do Mediolanu. Pozornie szczęśliwe zakończenie „Burzy” przynosi wątpliwości i pytania. Autorzy przedstawienia w Teatrze Polskim są świadomi dwuznaczności relacji i uczuć postaci, a także zasad, jakimi rządzi się mit. Jego akcja, choć poza czasem, dzieje się w realnej przestrzeni, konkretnym miejscu. I tak tu, wyspa Prospera jest sceną (jak chciał tego sam Szekspir), gdzie ludzkie uczucia się intensyfikują, a rzeczywistość i ułuda przeplatają się ze sobą jeszcze wyraźniej. Tym razem więc publiczność, uwiedziona magią teatralnej maszynerii, jest świadkiem "podwójnego cudu" - cudu teatru w teatrze. Lecz nie tylko. Wciągnięta w grę fikcji i złudzenia, która chwilami ma posmak walki na śmierć i życie - staje się może bardziej świadoma sprzeczności współczesnego świata.

Magdalena Smalara, grająca Mirandę, została wyróżniona w 2003 roku nagrodą im. Tadeusza Łomnickiego.