Leonce i Lena

Leonce'a i Lenę (1836 r.) uznaje się za pożegnanie Georga Buechnera z niemieckim romantyzmem. Ta komedia rozgrywająca się w baśniowym świecie - książę Leonce ma poślubić Lenę, księżniczkę z sąsiedniego państwa - to pełna zjadliwości przypowieść o mechanizmach władzy, ironiczny portret romantycznej młodzieży.

Dla Michała Borczucha melancholia Leonce'a i Leny nabiera nowego sensu w kontekście dzisiejszej mody na samobójstwa, której bohaterowie dramatu ulegają w jednakowym stopniu, jak nastolatki we współczesnej Polsce.  Żart Buechnera staje się dzisiaj komedią o samobójstwach.

Tekst mówi o ludziach, którzy życiową energię poświęcają pracy i nie otrzymują za nią żadnej nagrody, oraz o  młodych, którzy w ramach buntu przestają pracować i niespodziewanie odkrywają kim naprawdę są. Leonce i Lena czytany dzisiaj nie jest komedią romantyczną. To raczej atak na pokolenie młodych, ambitnych i kreatywnych wyjeżdżających z domu za pracą . Dzisiejsi Leonce i Lena  uciekają od pracy do Londynu  - mówi reżyser. - Drugi temat tekstu dotyczy bohaterów żyjących na opak. Dla mnie fascynujące jest, że  Buechner pisząc sztukę o dwudziestoparolatkach, swoich rówieśnikach, z niemalże sadystyczną (a może właśnie masochistyczną) przyjemnością przygląda się, jak ulegają manierom i powielają klisze otaczającego  świata, jak stają się sztuczni właśnie wówczas, kiedy uważają, że są najprawdziwsi. Buechner bawi się ich głupotą i śmiesznością.


W przedstawieniu wykorzystano utwory: Mitch and Mitch: I'm 30, I'm Lonely + I'm Horny, Oldies Chordettes: Mr Sandman

uwaga: przedstawienie zawiera sceny drastyczne