Mój boski rozwód

Spektakl opowiada historię kobiety po pięćdziesiątce. Kobiety porzuconej, samotnej, a jednocześnie dowcipnej, czasem złośliwej, radosnej i tryumfującej. Angela po rozstaniu z mężem stara się ułożyć wszystko od nowa. Jej historii towarzyszy komizm, wzruszenie, zabawa, ale i tragizm. Jednym słowem - "samo życie". Po różnych przejściach i przygodach Angela odnajduje szczęście. Jest to wygrana kobiety, która nigdy nie zatraciła nie tylko poczucia humoru, ale i młodzieńczej ciekawości świata. Nie brakuje jej także dystansu do siebie i innych. Angela widząc zabawną stronę swoich porażek, kpiąc z samej siebie, powoli nabiera dystansu do sytuacji, w której się znalazła. Wiedząc, że nikt jej do końca nie współczuje (matka zimna i krytyczna, córka zajęta sobą i chłopakiem, przyjaciółka snobka, a ex mąż wręcz antypatyczny), za jedynego wiernego towarzysza mając jedynie psa (biały terier na kółkach), mimo wszystko odnajduje powoli sens życia.

My, jako widzowie, możemy się wzruszyć, a jednocześnie szczerze roześmiać słuchając jak Angela zmaga się z uciekającym czasem. Musi przecież na nowo stać się atrakcyjną kobietą. Angela opowiada nam o swoim życiu tak obrazowo i wciela się w tyle różnych postaci, że trudno uwierzyć, iż to monodram, a nie sztuka wieloobsadowa.

Reżyser o sztuce: ”Angela Kennedy Lipsky to tysiąc razy ja. Po pierwsze rozwodziłem się kilka razy i kobiety rzucały mnie w podobny sposób jak mąż porzucił Angelę, bez litości, okrutnie i podstępnie. Cierpiałem i czułem wszystko to, co przeżywa na scenie Angela Krystyny Podleskiej. Z tym, że tak, jak i ona - doznając kilka razy tej męki i poniewierki – mogłem się już do tego przyzwyczaić i niewiele pamiętać z tych tragicznych, ale i śmiesznych perypetii.

Krysia również nie tylko była rzucana, ale i sama dawała kolejnym mężom dobrze w kość. Lepiej być rzucającą niż porzuconą. Gra tę rolę z wyjątkową znajomością rzeczy.”

         W „Boskim rozwodzie” zaciera się to, co damskie i męskie. Ból nie pozwala zapomnieć. Zanikanie cierpienia zaciera pamięć o tym drugim człowieku, z którym się było, nieważne, miesiąc czy jedenaście lat. Czasami boli przez całe życie. I to znaczy, że jeszcze ciągle kochamy.

Jest to opowieść o nas samych z przymrużeniem oka. Wszyscy przecież szukamy miłości, ciepła i nie chcemy być samotni.