My, Żydzi polscy

My, Żydzi polscy to najbardziej osobisty i  poruszający utwór Juliana Tuwima. Utwór szczególny, nigdy dotąd nieopublikowany przez żadne wydawnictwo literackie. Nie znajdziemy go w żadnym, nawet wielotomowym wydaniu dzieł Tuwima. Poeta napisał go na emigracji i opublikował w sierpniu 1944 roku w londyńskim miesięczniku „Nowa Polska", redagowanym przez Antoniego Słonimskiego. Zadedykował matce, która zginęła w warszawskim getcie. Usiłował w nim wyjaśnić Żydom, dlaczego czuje się Polakiem, a Polakom - dlaczego czuje się Żydem. W rezultacie powstał poemat liryczny (przez krytyków określany jako manifest poetycki, spowiedź, wyznanie, dokument literacki) przedstawiający losy Żydów polskich - pomnik narodu, którego już nie ma.

My, Żydzi polscy to odpowiedź na „pytanie w pewnym stopniu uzasadnione - tłumaczy Julian Tuwim. - Zadają mi je Żydzi, którym zawsze tłumaczyłem, że jestem Polakiem, a teraz zadadzą mi je Polacy, dla których, w znakomitej ich większości, jestem i będę Żydem. Oto odpowiedź dla jednych i drugich. ..."