Prorok Ilja Autor sztuki: Tadeusz Słobodzianek

Owszem Ilja Klimowicz był i działał w Wierszalinie w gminie Krynki, w województwie białostockim. Ale obraz wyznawców gromadzących się wokół swego Proroka, oczekujących na dokonywane przezeń cuda, spodziewających się w najbliższy wtorek końca świata, jest odwiecznym obrazem ludzkości, zdarzającym się w każdej epoce i pod każdą szerokością geograficzną./Jerzy Pilch/

Sztuka pokazuje najczarniejsze otchłanie, do jakich może doprowadzić ludzi poszukiwanie ostatecznego Sensu, ale także owego Sensu niezbędność dla normalnego funkcjonowania ludzkiej wspólnoty. /Ha!art/

Ta karykaturalna „pasja proroka Ilji” ma w istocie głęboki wymiar. Kryje się w niej prawdziwy ból. cierpienie. bieda ludzkiego losu. Jeden z chłopów wyraża to bardzo prosto: „Czemu wszędzie świat taki zasrany zrobił się, że ni żyć na nim, bladź, ni umierać? Czemu?”. /Teatr/

Ta historia prawosławnego proroka ze wsi Grzybowszczyzna, którego wyznawcy uważają za wcielenie Chrystusa i postanawiają ukrzyżować, jest lustrem dzisiejszej polskiej rzeczywistości. Kim są bowiem krzyżownicy, którzy uważają się za „świętszych od świętych”? Czy nie przypominają dzisiejszych sekciarzy, gotowych w imię wiary na wszystko? /Gazeta Wyborcza/

Dramat o Ilji i gromadzie, która pragnie go ukrzyżować, został napisany w kilku konwencjach stylistycznych i gatunkowych: misterium i moralitet spotykają się w Proroku z dramatem obyczajowym i przemieniają w groteskę – ta zaś w przypowieść o zbawieniu, jakie niesie miłość i zrozumienie drugiego człowieka. (…) Misterium podszyte jest bluźnierstwem, a dramatyzm chichotem. /Dekada literacka/