Spadkobiercy

Tematem serialu jest parodia seriali telewizyjnych. Mam na myśli seriale „specyficzne” spod znaku „Dynastii”, „Niewolnicy Isaury” czy „Mody na sukces”. Kto miał kontakt z tymi tworami filmowymi, wie o jakie „klimaty” chodzi.

W tłumaczeniu formuły serialu na żywo, będę się Posługiwał przykładami z serialu „Spadkobiercy”. Fabuła! Czyli o czym i o kim? W „Spadkobiercach” wygląda to tak: Akcja się dzieje w Los Angeles. Mieszka tam Jonathan Owens z synami – właściciel wielkiej firmy, biznesmen. Synowie: George i Billy. Billy starszy, wyrachowany jest następcą taty. George nie interesuje się biznesem, pije, pali, (p), „czarna owca” w rodzinie. Natura jednak sentymentalna i wrażliwa. W stałym konflikcie z ojcem, który czternaście lat wcześniej nie zapłacił okupu za porwaną córkę – Dorin, czyli siostrę George’a. W mieście żyje Frank Dealey, wróg Owensa i konkurent w interesach. Zły. Były przyjaciel, ale poróżnił ich Wietnam. Owensa wspiera Warren, przyjaciel rodziny, człowiek od dobrych rad. Dorin – wspomniana córka Owensa – odnalazła się po czternastu latach, które spędziła w sierocińcu. A wszystko to za sprawą niezłomnych zasad ojca, który nie chciał zapłacić porywaczom okupu. Dorin ma narzeczonego Kena Heighly, który jest czeskim emigrantem (jako dziecko wywieziony z Czech w bagażniku samochodu). Jest Też Harriet Fergusson, była agentka FBI, pracująca najpierw dla Owensa, później zakochuję się w Dealeyu i zostaje z nim. itd

Umiejscowienie akcji w Los Angeles, a nie np. na Górnym Śląsku, jest nieprzypadkowe. Im bardziej schematyczny obraz przedstawianego środowiska, tym lepiej. Wielkie fortuny, przepych, światowy high life, kojarzą się bardzo jednoznacznie i schematycznie. Dodatkową atrakcją jest przedstawienie tego przepychu w skromnej klubowej salce. Wypada to tak okropnie, że aż komicznie. W końcu jest to „udawanka”. Udawanka, to najlepsze słowo charakteryzujące serial na żywo.

Do każdego odcinka wymyślam 6-8 scenek. Są to nakreślone sytuacje z jakimś zakończeniem. Dialogi są improwizowane bezpośrednio na scenie. I to jest właśnie to! Publiczność poinformowana wcześniej, że aktorzy nie mają gotowych tekstów, a improwizują, ma uciechę, gdy aktorzy w sposób widoczny się męczą na scenie. Publiczność oczekuje błędów w fabule, potknięć aktorskich, szczerych wyznań: „co ja mam mówić?!”, złośliwości między aktorami, wpuszczania się w maliny. I te słabości są największą siłą udawanki, a nie typowe żarty kabaretowe. Aktorzy chcąc jedynie przetrwać na scenie, wykazują się niesamowitą czujnością (większość zabawnych sytuacji jest niezamierzona przez aktorów). To nieprawdopodobne co może wygenerować ludzki umysł zdeterminowany chęcią przetrwania na scenie podczas improwizacji.

Reżyser Dariusz Kamys

Obsada:

Marcin Wójcik
Robert Górski
Maria Czubaszek
Joanna Kołaczkowska
Piotr Bałtroczyk
Michał Wójcik
Artur Andrus
Agnieszka Litwin-Sobańska
Wojciech Kamiński
Wojciech Tremiszewski
Janusz Rewers
Marek Grabie
oraz
 niespodziewane gwiazdy.