Strefa działań wojennych

Domność jest przeciwieństwem bezdomności i odnosi się do procesu budowania własnej tożsamości przez wytyczanie wycinka przestrzeni określonego jako moja przestrzeń. Ta przestrzeń jest równocześnie społeczna, psychologiczna i duchowa, przy czym te wszystkie plany przecinają się wzajemnie. Pojęcie domności wydaje mi się bardziej operacyjne niż pojęcie przynależności. Przynależy się „do czegoś”, w tym słowie jest bliskość i bezkonfliktowość – jakiś komfort, a zjawisko, które opisuję, dokonuje się zawsze przeciw czemuś i wiąże się z niewygodą. Bezdomność poprzedza domność – domność rodzi się z bezdomności.

Jest też zresztą naukowo dowiedzione, że długie dojazdy do pracy sprzyjają rozpadowi życia rodzinnego, tak, jak sprzyjają stopniowej degradacji mieszkań. No bo wyobraź sobie parę ludzi, którzy dojeżdżają codziennie godzinę i dwadzieścia minut w jedną stronę. W dwie strony, to daje codziennie dwie godziny czterdzieści. Dodaj do tego dziesięć godzin spędzonych w pracy, godzinę na przerwę obiadową i przeciętnie dwie godziny dziennie na załatwianie różnych rzeczy w mieście. To daje razem piętnaście godzin i czterdzieści minut, przy założeniu, że nie uprawiają jeszcze jakiegoś sportu i nie prowadzą intensywnego życia towarzyskiego.

Powstawaniem i rozpadem więzi w obrębie grupy rządzi podstawowy paradoks: im silniejsza jest tendencja do izolowania się w imię jedności, tym bardziej rozluźniają się związki pomiędzy członkami wspólnoty. Grupa napędzana przez strach przed tym, co na zewnątrz, prędzej czy później traci wyczucie proporcji między zaufaniem a jego brakiem, bo raz rozpędzony mechanizm podejrzliwości nie daje się już zatrzymać. W tej sytuacji, inwazja prawdziwych obcych może być wybawieniem.