Święto Wiosny Autor sztuki: Igor Strawiński / Wacław Niżyński, Emanuel Gat, Maurice Béjart

Wieczór baletowy w trzech częściach
Muzyka: Igor Strawiński
Dyrygent: Łukasz Borowicz

1. Święto wiosny
Choreografia: Millicent Hodson , inspirowana Wacławem Niżyńskim
Scenografia i kostiumy: Kenneth Archer wg Nikołaja Roericha

2. Święto wiosny
Choreografia: Emanuel Gat
Światła i kostiumy: Emanuel Gat  
Nadzór techniczny: Samson Milcent
Asystenci choreografa: Mia Alon, Roy Assaf, Michael Löhr

3. Święto wiosny
Choreografia: Maurice Béjart    
Realizacja: Tony Fabre, Kyra Kharkevitch , Domenico Levré
Scenografia i kostiumy: Pierre Caille

Polski Balet Narodowy, Orkiestra Opery Narodowej

Rewolucyjne dzieło muzyczne Igora Strawińskiego – balet Święto wiosny w trzech różnych, słynnych wersjach choreograficznych. Awangardowy charakter muzyki i pierwszej choreografii legendarnego polskiego artysty Wacława Niżyńskiego (Balety Rosyjskie Siergieja Diagilewa, 1913) znacznie wyprzedziły swoją epokę i miały kapitalny wpływ na rozwój muzyki i baletu XX wieku. Powstało potem bardzo wiele wizji scenicznych Święta wiosny z najgłośniejszą choreografią Maurice'a Béjarta (Balet XX Wieku, 1959), powstają wciąż nowe. Wielkim wydarzeniem okazała się także rekonstrukcja pierwotnej choreografii Wacława Niżyńskiego dokonana przez amerykańską artystkę Millicent Hodson we współpracy scenograficznej z brytyjskim historykiem sztuki Kennethem Archerem (1987). Dzięki nim świat odkrył na nowo Niżyńskiego jako prekursora nowoczesnej choreografii. Krzysztof Pastor postanowił zaproponować w Teatrze Wielkim wieczór bez precedensu w skali światowej – Święto wiosny Strawińskiego w trzech różnych wersjach scenicznych: Wacława Niżyńskiego, Maurice'a Béjarta i współczesnego choreografa izraelsko-francuskiego Emanuela Gata z 2004 roku. Będzie to niezwykłe przedsięwzięcie artystyczne Polskiego Baletu Narodowego u progu stulecia najsłynniejszego tytułu baletowego XX wieku. [pch]

„W 1913 roku Święto wiosny było gwałtownym, pełnym młodzieńczego impetu wyznaniem wiary. Nie przypadkiem nazwano je Nowym Testamentem muzyki; dla ówczesnego pokolenia było to objawienie, wstrząsające, oślepiające swoim blaskiem. (...) Skandaliczną awanturę, jaka wybuchła na sali podczas premiery Święta wiosny, wywołała nie tylko muzyka, która z brutalną siłą rzuciła wyzwanie gustom epoki. Wyzwaniem była również tematyka: pogańskie wierzenia i obrządki, przedstawione z całą surowością i okrucieństwem, wydawały się zbyt barbarzyńskie i obrażały subtelny smak widzów, uformowany na delikatnych niedomówieniach impresjonizmu i symbolizmu. (…) Wyzwanie stanowiła również choreografia (…) z jej rytmicznymi, ostrymi ruchami, jakby wyciosanymi z kamienia – taniec ociężały, ze stopami zwróconymi do wewnątrz, który później spopularyzują rytmy afrykańskie. Ale wówczas jeszcze było za wcześnie, aby ta choreografia mogła zostać właściwie doceniona”. (Ludwik Erhardt Balety Igora Strawińskiego]