Werter w Nowym Jorku

Sztuka niemieckiego dramaturga Tima Staffela, przedstawiciela nurtu postdramatycznego, odchodzi od klasycznego dramatu J.W.Goethego. Pojawiają się nowe postaci, znane publiczności wychowanej na kinie z gatunku S-F: Picard (ze Star Treka), Albert i Zoe (z filmu „Napad" prod.Q.Taratino). Bartłomiej Potoczny, absolwent Śląskiej Filmówki, związany artystycznie z wrocławskim teatralnym offem podjął się wyreżyserowania dramatu. Jak twierdzi, stara się wyjść poza ramy teatru jako środka wyrazu, łączyć przestrzenie filmowe i teatralne, używając tych dwóch narzędzi równoprawnie.

Jego Piccard jest reprezentantem świata doczesnego, demiurgiem, który wymyśla i stwarza Wertera. Fascynuje się nim jak płodem własnej wyobraźni. Świat przedstawiony ma tutaj przerysowaną, komiksową formę. Postaci grają ze sobą rolami, sama gra staje się również przedmiotem sztuki. Inspiracje reżyserskie oscylują wokół kodów kultury masowej. Narzucają się skojarzenia z Boshem, Lynchem, Cronenbergiem, de Palma, Tarantino i Sergio Leone. Spektakl emocjami próbuje opowiadać o emocjach.

Współczesny Werter nie zgadza się na otaczający go świat, nie liczy się dla niego żaden cel, lecz sam proces dochodzenia, życie tu i teraz, odczuwanie. Jego romantyczna miłość do Lotty, podobnie jak kiedyś także i teraz skazana jest na zagładę. Pozostali bohaterowie są jedynie zabawkami w rękach Picarda. Nie wiemy, co w tym świecie jest fikcją a co prawdą.

Czy nasz świat jest kreacją wymyśloną przez nas samych, aby ukryć resztki swojego człowieczeństwa - uczuć i emocji, które w nas pozostały, czy raczej to utracone człowieczeństwo jest przyczyną tego obłąkanego świata układów, biznesów, pozorów i konwenansów. Uciekamy przed sobą, a gdy nam się to udaje zastanawiamy się, gdzie podziały się prawdziwe uczucia. Czy pozostał nam tylko seks, narkotyki i pieniądze? Wreszcie - czy posiadamy zdolność do komunikacji, rozumienia i empatii, czy już tylko wypowiadamy słowa, aby czynić cokolwiek.