WSJD: Giovanni Guidi Trio, Ambrose Akinmusire Quartet, Vijay Iyer Trio

GIOVANNI GUIDI TRIO
Giovanni Guidi – pianino, Thomas Morgan – bas, Joao Lobo – perkusja

Giovanni Guidi to z pewnością jeden z najbardziej przekonywujących i niesamowitych artystów włoskiej i światowej sceny muzycznej. W swoim najnowszym projekcie przewodniczy trio młodych, lecz niezwykle doswiadczonych muzyków: Thomasa Morgana i Joao Lobo. Guidi nagrał z nimi “City Of Broken Dreams” oraz dopiero co wydany “This Is The Day.” Obydwa albumy zostały wypuszczone nakładem ECM.

Thomas Morgan był ulubieńcem Paula Motiana, jeszcze za jego życia. Współpracował z wieloma artystami, w tym chociażby ze Stevem Colemanem, Johnem Abercrombie, Markiem Feldmanem, Craigiem Tabornem, Jimem Blackiem, Tomaszem Stańko czy Davidem Virellesem.

Joan Lobo to również niezwykle szanowany muzyk dzisiejszej sceny. Uważany jest za jednego z najbardziej interesujących europejskich perkusistów.

Obydwaj spotkali Giovanniego dopiero wspinając się na szczyty. Morgan był częścią jego kwintetów a Lobo udzielał się w jego kwartecie “Unknown Rebel Band.” Wszystkie te projekty zostały wydane przez Cam Jazz.

W marcu tego roku Giovanni Guidi wyruszył ze swoim triem aby promować “This Is The Day.” Jego niezwykle otwarci muzycznie partnerzy, wydają się być perfekcyjnym zespołem do pokazania na żywo tej niezwykłej muzycznej tekstury, ukazując ją w wielu różnych klimatach i odcieniach. Nie zapominają przy tym o tradycji melodycznej Giovanniego Guidiego, podtrzymując tym samym jego, jako osobowość muzyczną.

Giovanni Guidi – pianino
Urodzony w Foligno w 1985 roku, Giovanni spotyka Enrica Rava podczas warsztatów w Sienie. Rava od razu dostrzega jego talent i zaprasza go do projektu “Rava Under 21,” później znanego jako “Rava New Generation.” Z tą grupą nagrają później dwa albumy dla magazynu Espresso, wydane w 2006 i 2010 roku. 

W tym okresie, poza współpracą z Gianluca Petrella, Guidi zawsze był liderem swoich zespołów:  przewodził między innymi swojemu trio w składzie Guidi-Luca Aquino-Michele Rabbia i  swojemu kwartetowi z niesamowitym saksofonistą Mattia Cigalini. 

Zagrał na wielu ważnych jazzowych festiwalach na całym świecie, takich jak Umbria Jazz, Vicenz New Conversation, Zurich Nu Jazz, Umbria Jazz Balcanic Windows, Stavanger Mai Jazz, Jazzlandia, Noth Sea Jazz Festival, San Francisco Jazz Festival, Molde Jazz, Portland Jazz Festival i wiele innych. Ponadto koncertował między innymi w Nowym Jorku, Rio De Janeiro, Buenos Aires, Brasili, Slavador De Bahia, Berlinie, Paryżu, Londynie, Monako, Dublinie, Seulu, Hong Kongu. 

Jego pierwszy album jako lidera “Tomorrow Never Knows” nagrał dla japońskiej wytwórni Venus, otrzymując tym samym pięcio-gwiazdkową recenzję od Swing Journal. 

Następnie wydał cztery albumy dla Cam Jazz – “Indian Summer,” “The House Behind This One” nagrany ze swoim kwartetem, “The Unknown Rebel” w dziesięcioosobowym zespole, “We Don’t Live Here Anymore” nagranym w Nowym Jorku z Gianluca Petrella, Michaelem Blakem, Thomasem Morganem i Geraldem Cleverem. 

Jego pierwszy album jako lidera wydany w ECM to “City of Broken Dreams,” nagrany w 2013 r. z pomocą Thomasa Morgana i Joao Lobo. Przed tą współpracą Guidi wypuścił tylko dwa albumy dla ECM, obydwa nagrane w zespole Enrico Rava – “Tribe” i “On The Dance Floor.” 

Guidi wygrał również kilkadziesiąt nagród, między innymi nagrodę Top Jazz przyznawaną przez Musica Jazz. 58 członków jury zgodnie określiło go jako największy talent 2007 roku. 

Guidi właśnie ukończył nagrywanie nowego albumu “This Is The Day” dla ECM we współpracy z Thomasem Morganem i Joao Lobo. 

Thomas Morgan – bass
Urodzony 14 września 1981 r. w Hayward, Kalifornia.  Thomas Morgan to basista jazzowy grający głównie w Nowym Jorku. Po siedmioletniej przygodzie z wiolonczelą, zdecydował się zająć grą na basie mając zaledwie czternaście lat. Pobierał lekcje u Todda Sickafoose i Cindyego Browne Rosefielda. W 1999 r. przeprowadził się do Nowego Jorku gdzie studiował z Harvie S i Garrym Dialem w Manhattan School of Music, chodząc również na dodatkowe zajęcia u Raya Browna i Petera Herberta. 

Obecnie występuje w Nowym Jorku, Europie i Kanadzie i jest członkiem niemal dwudziestu zespołów, w tym grup prowadzonych przez Davea Binneya, Stevea Colemana, Petea Robbinsa, Todda Neufelda, Dana Weiss, Scotta Dubois, Samuela Blasera, Paula Motiana, Marii Neckam, Johna Abercrombie, Tyshawna Soreya, Masabumiego Kikuchi, Bena Gersteina, Jena Shy i Yoona Sun Choi u którego gra na gitarze. 

Joao Lobo – perkusja
Joao Lobo to niezwykle aktywny na europejskiej scenie muzycznej perkusista, który grał w kilku  najważniejszych dla jazzu miejscach z takimi muzykami jak Enrico Rava, Carlos Bica, Alexandra Grimal czy Giovanni Guidi, oraz nagrywał dla takich wytwórni jak CamJazz czy Clean Feed. Swoją przygodę z perkusją zaczął mając 12 lat, potem podejmując się nauki w Hot Clube de Portugal Jazz School w Lisbonie. W 2001 r. wyjechał do Holandii gdzie zrobił licencjat z perkusji jazzowej i spotkał wielu muzyków z którymi nadal współpracuje. Pomimo, że jego kariera jest dość krótka, Lobo udało się już zagrać z wieloma sławami europejskiej i amerykańskiej sceny jazzowej, w tym z Roswellem Ruddem, Gianlucą Petrellą, Julianem Arguellesem, Nelsonem Verasem, Johnem Herbertem czy Michaelem Attiasem. 


AMBROSE AKINMUSIRE QUARTET
Ambrose Akinmusire -trumpet, Sam Harris – piano, Harish Raghavan – bass, Justin Brown – drums 

“Niesamowity młody trębacz i charyzmatyczny lider zespołu z absolutnie wyjątkowym sposobem gry” – tak Ambrose Akinmusire opisał The New Yorker, który swoją artystyczną wizję wyniósł na wyższy poziom swoim drugim albumem dla legendarnego Blue Note “The Imagined Savior is far easier to paint. Album jest następcą jego pierwszego dzieła, When the Heart Emerges Glistening, które Nate Chinen z New York Times nazwał najlepszym albumem 2011 roku. Na swoim najnowszym albumie Akinmusire nastawił się bardziej na rolę kompozytora, pisząc i produkując album samemu. 

Chociaż Akinmusire kontynuuje pracę swojego nadzwyczajnego kwintetu z saksofonistą tenorowym Walterem Smitem III, pianistą Samem Harrisem, basistą Harishem Raghavanem i perkusistą Justinem Brownem, zdecydował się on na rozszerzenie palety dźwięków zespołu poprzez uwzględnienie gitarzysty Charlesa Altura. Dodatkowo, Akinmusire rozpoczął zjawiskową współpracę z OSSO String Quartet i flecistką Elendą Panderhughes, jak również z wokalistką Beccą Stevens, Theo Blackmannem i Cold Specks. 

Pomimo tylu osób zaangażowanych w jego muzykę, Akinmusiremu udało się utrzymać pozycję serca kwintetu. Bez wątpienia jest to niesamowicie inspirujące, że Ambrose potrafi włożyć w swój band tyle energii, żeby z sukcesem skonfrontować się z takimi utworami jak “As We Fight (Willie Penrose),” “Vartha,” “Bubbles (John William Sublett)”, czy w końcu “Richard (conduit),”czyli ponad 16 minutowe nagranie zamykające występ na żywo w Jazz Standard w Nowym Jorku. 

Chociaż ponad przeciętne zdolności instrumentalne Akinmusirego są nadal widoczne na jego ostatnim albumie, artysta pragnie zwrócić uwagę na kompozycję tej płyty. Jak sam mówi, to “coś nad czym skupiałem się przez kilka ostatnich lat. Chcę umieć napisać piosenkę, która obroni się bez improwizacji.” Z kolei dość poetyckie i długie tytuły albumów komentuje w ten sposób: “Nie wydaje mi się, że kiedykolwiek stworzyłem album, którego emocję można zmieścić tylko w jednym słowie. Może kiedyś to zrobię. Ostatnia plyta była o mnie. O rzeczach, których doświadczyłem próbując je zmienić lub po prostu zaakceptować. Inspiracją były rzeczy poza mną – ludzie których znam, dokumenty które widziałem, postaci które wymyśliłem. Na razie jestem w takiej fazie mojego życia, że uwzględniając wszystkie te emocje które mi towarzyszą, nie jestem w stanie prościej streścić uczuć jakie towarzyszyły mi przy nagrywaniu.” 

Rzeczywiście, nie da się nie zwrócić uwagi, że wiele utworów na “The Imagined Savior…” ma podtytuły w postaci imion. Ma to w założeniu pomóc w słuchaczowi zrozumieniu historii jaką artysta miał zamiar przekazać. Pomogło to również wokalistom, którzy korzystając ze wskazówek Ambrosego napisali niesamowite teksty do jego utworów. “Our Basement (Ed)” to opowieść efekty współpracy Abrose, Osso String Quartet i Becci Stevens o Edzie, bezdomnym z osiedla Akinmusirego, który zaoszczędził wystarczająco dużo pieniędzy aby oddać je kościołowi za posiłki, które od niego dostaje.Theo Blackmann, nie wątpliwy wokalista-innowator spotkał Akinmusirego w Banff, w Albercie. Po zagraniu wspólnie utworu Kate Bush wiedzieli, że muszą współpracować – efektem tego jest Asiam (Joan), opowieść inspirowana porteretem Joni Mitchell z książki “Will You Take Me” autorstwa Michelle Mercer. “Ceaseless Inexhaustible Child (Cyntoia Brown)” to utwór zadedykowany młodej kobiecie z filmu The 16-Year-Old Killer. Wokal kanadyjki Cold Specks, który zdobi to dzieło wiąże się również z zabawną historią jaka przytrafiła się jej i Akinmusiremu. W ubiegłbym czerwcu grałem na koncercie w Toronto upamiętniającym Joni. Po koncercie napisałem do Cold z prośbą, żeby wystąpiła na mojej płycie. Odpowiedziała, że właśnie miała prosić o to samo.” 

Ambrose Akinmusire QuartetPoza utworami wokalnymi, na albumie znajdują się dwa utwory z dodatkową sekcją smyczkową i fletem. “The Beauty of Dissolving Portraits i “Inflatedbyspinning to pozostałości inspiracji poza jazzowych. Jak twierdzi Ambrose, jednym z jego idoli jest Arvo Pärt. “Imponuje mi to w jaki sposób jego kompozycje powoli ewoluują. Elementy dochodzą i odchodzą powoli, ale w taki sposób, że nie jesteśmy w stanie odczuć minionego czasu. Jest to coś co jest niemal niemożliwego do powtórzenia przez kwintet jazzowy.” Ambrose stara się zrealizować taką koncepcję inspirując się swoimi snami. “Inflatedbyspinning” to jedna z takich prób. “Miałem sen o kobietach, które stały na klifie kręcąc się do okoła. Jedna z nich trzymała balonik, który był nie napełniony kiedy się kręciła. Ale tylko jak się zatrzymała, stał się napełniony.” 

Utworem, który można uznać za duchowego brata “My Name is Oscar” z poprzedniej płyty jest “Rollcall for Those Absent.” Jest to komentarz Akinmusirego do rasizmu, jego zdaniem zakorzenionego w Ameryce – “strachu przed czarnymi, który zawsze kończy się wieloma przykrymi historiami.” Aby zwrócić uwagę na problematykę utworu, Akinmusire zdecydował się na zupełnie inne instrumentarium. Harris gra melodię na mellotronie, Akinmusire gra na syntezatorze Juno a Muna Blake (córka perkusisty Johnatana Blake’a) czyta imiona osób zabitych przez policję. Kontrast budowany jest na zasadzie kontrastu – Akinmusire uważa, że młody głos czytający imiona zmarłych, to jak rozmowa początku naszego życia z jego końcem. 

Urodzony i wychowany w Oakland, California, Ambrose Akinmusire był częścią zespołu jazzowego Berkeley High School gdzie przykuł uwagę saksofonisty Stevea Colemana. Akinmusire, będąc studentem Manattan School of Music, dołączył do jego zespołu Five Elements i ruszył z nim w trasę w wieku zaledwie dzięwiętnastu lat. Po powrocie na wybrzeże aby ukończyć studia magisterskie, Akinmusire uczęszczał do Instytutu Jazz imienia Theloniousa Monka w Los Angeles gdzie studiował pod okiem Herbiego Hancocka, Waynea Shortera czy Terencea Blancharda. W 2007 roku, komisja sędziów w której znaleźli się Blachard, Quincy Jones, Herb Alpert, Hugh Masekela, Clark Terry i Roy Hargrove przyznała mu nagrodę za wygraną w Thelonious Monk International Jazz Competition. W tym samym roku wygrał również Carmine Caruso International Jazz Competition na solowa trąbkę. Uwieńczeniem tego roku był jego debiutancki album “Prelude…To Cora” wydany we Fresh Sound. Po powrocie do Nowego Jorku zaczął grywać min. z Wijayem Iyarem Aaronem Parksem, Epseranzą Spalding czy Jasonem Moranem. Mniej więcej w tym samym okresie przykuł uwagę prezesa Blue Note, Brucea Lundvalla. W 2011 roku wydał tam swój kolejny album “When The Heart Emerges Glistening”, zyskując tym aprobatę krytyków. Los Angeles Times chwaliło tony jakie potrafi wydobyć ze swojego instrumentu, porównując je do kameleona. Down Beat uważało, że jego gra jest spektakularna i w ogóle nie wstydliwa, ale “muskularna i pociągająca.” To właśnie Down Beat powiedział, że “wyraźnie jest to coś niezwykle specjalnego i osobistego, to wizja jazzu w której muzyka jest czymś dużo większym i bardziej zastanawiającym niż dmuchanie w instrument.” 


VIJAY IYER TRIO
Vijay Iyer – piano, Stephan Crump – double bass, Marcus Gilmore – drums

Nominowany do nagrody Grammy, kompozytor i pianista Vijay Iyer zdobył wiele chlubnych określeń. Został nazwany przez Pitchfork “jednym z najbardziej inspirujących i witalnych pianistów dzisiejszych czasów”, przez Los Angeles Weekly “młodą gwiazdą, która nie zna granic”, a przez Minnesota Public Radio “amerykańskim skarbem.” Nagrodę dla Pianisty Roku w 2014 dał mu magazyn DownBeat, w 2013 zyskał tytułMacArthur Fellow, a w 2012 wygrał Doris Duke Performing Artist. W 2012 wygrał “pięciokrotną koronę” wygrywając w głosowaniu Downbeat właśnie tyle kategorii – Artysta Jazzowy Roku, Pianista Roku, Jazzowy Album Roku, Jazzowy Zespół Roku i nagrodę Wschodzącej Gwiazdy w kategorii kompozycja. “Poczwórną koronę” dał mu JazzTimes, który w głosowaniu w tym samym roku określił go Artystą Roku i dał mu tytuł najlepszego Akustycznego Zespół roku, Pianisty Roku i Albumu Roku. Udało mu się również uzyskać nagrodę Pianisty Roku w latach 2012-2013, przyznawaną przez Jazz Journalists Association i nagrodę ECHO (określaną jako niemieckie Grammy), ponownie jak Najlepszy Światowy Pianista. 

W marcu 2014, Iyer wydał “Mutations”, spektakularny debiut w ECM. Na albumie znalazła się napisana przez niego muzyka na pianino, kwartet smyczkowy i elektronikę. Będący pierwszym jego album z muzykę kameralną, “Mutations rozszerza i pogłębia skalę uczuć…pokazuje jego bardziej delikatną, ale jednocześnie lśniącą stronę” (Chicago Tribune). Jego poprzedni album, “Holding It Down:The Veterans’ Dreams Project (2013)” jest jego trzecią współpracą z poetą Mikem Laddem, tym razem bazującą na snach weteranów Iraku i Afganistanu. Został on uznany za Najlepszy Album Jazzowy Roku przez Los Angeles Times, a JazzTimes określił go mianem “namiętnego, prześladującego i poruszającego.” 

Vijay Iyer TrioWcześniej Iyer został wybrany Muzykiem Roku 2010 przez Jazz Journalists Association i nazwany hjednym z 50 Najbardziej Wpływowych Hindusów na Świecieh przez GQ India. Inne jego nagrody uwzględniają Greenfield Prize, The Alpert Award in the Arts, The New York Foundation for the Arts Fellowship, the India Abroad Publisher Special Award for Excellence i inne nagrody za kompozytorstwo. Współpracownicy Iyera to między innymi: Steve Coleman, Wadada Leo Smith, Roscoe Mitchell, Butch Morris, George Lewis, Amina Claudine Myers, William Parker, Graham Haynes, Rudresh Mahanthappa, Rez Abbasi, Craig Taborn, Ambrose Akinmusire, Liberty Ellman, Steve Lehman, Matana Roberts, Tyshawn Sorey, Miya Masaoka, Pamela Z, John Zorn, Mari Kimura, Dead Prez, DJ Spooky, Himanshu Suri z Das Racist, High Priest z Antipop Consortium, Karsh Kale, Suphala i Talvin Singh. Na liście znalazło się również kilka ludzi związanych z filmem, między innymi Haile Gerima, Prashant Bhargava i Bill Morrison; i choreografów, wśród nich Karole Armitage; czy wreszcie poetów, takich jak Mike Ladd, Amiri Baraka, Charles Simic czy Robert Pinsky. Jego kompozycje były grane między innymi przez Bang on a Can All-Stars, The Silk Road Ensemble, Ethel, Brentano String Quartet, JACK Quartet, American Composers Orchestra, Hermès Ensemble, International Contemporary Ensemble czy Imani Winds. 

Człowiek renesansu, którego kariera obejmuje nauki ścisłe, humanistyczne i sztukę, Iyer uzyskał doktorat z kognitywistyki muzyki na Uniwersytecie Kalifornii, Berkeley. Publikował między innymi w Journal of Consciousness Studies, Wire, Music Perception, JazzTimes, Journal of the Society of American Music, Critial Studies in Improvisation, Arcana IV, Sound Unbound, Uptown Conversation. Jego praca znalazła się w The Best Writing on Mathematics: 2010 i w nadchodzącym podręczniku Oxford Handbook of Critical Improvisation Studies. Iyer nauczał w Manhattan School of Music, New York University czy w The New School i jest dyrektorem do spraw warsztatów “Jazz and Creative Music” w The Banff Centre i corocznych trzytygodniowych warsztatów w Albercie, w Kanadzie, rozpoczętych przez samego Oscara Petersona. Do ostatnich osiągnięć Iyera należy dołączyć jego wieloletnią rezydencję w San Francisco Performences, gdzie pracował i grał na rzecz oraz wraz ze szkołami i lokalnymi organizacjami. W 2014 rozpoczął również funkcje profesora na Harvardzie w Departamencie Muzyki, jako Profesor Sztuk Franklin D. i Florence Rosenblatt. 

“Jeden z najbardziej twórczych pianistów jazzowych nowej generacji” – Guardian (UK)
“JEDEN Z WAŻNIEJSZYCH PIANISTÓW DZISIEJSZYCH CZASÓW. NIESAMOWICIE UTALENTOWANY I WSPANIALE RÓŻNORODNY” – THE NEW YORKER
“The Vijay Iyer Trio ma potencjał aby zmienić sposób postrzegania i język pianina jazzowego na zawsze” – Jazzwise (UK)
“JEDEN Z NAJLEPSZYCH W TYM CO ROBI” – PITCHFORK