Killing Joke

Początki Killing Joke sięgają grupy The Matt Stagger Band, w której składzie spotkali się perkusista Paul Ferguson i wokalista Jaz Coleman. Muzycy opuścili zespół w 1978 roku, by spróbować sił pod nowym szyldem. Dołączyli do nich basista Youth (prawdziwe nazwisko Martin Gloger Youth) i gitarzysta Geordie (Kevin Walker). Debiutancka EP-ka "Almost Red", ukazała się rok później. Materiał zainteresował dziennikarza BBC Radio 1, Johna Peela, który zaproponował muzykom nagranie piosenek u niego w domu. W tym samym roku Killing Joke podpisał kontrakt z Island Records. Wytwórnia pozwoliła muzykom utworzyć swoją własną firmę, Malicious Damage, w ramach której grupa wydała na początku 1980 roku singel "Wardance". Po premierze wydawnictwa, zespół postanowił zerwać kontrakt z Island i podpisał nową umowę z EG Records.

Rok 1980 przyniósł debiutancką płytę, zatytułowaną po prostu "Killing Joke". Po jej wydaniu, grupa ruszyła w trasę koncertową po Wielkiej Brytanii. Występom zespołu często towarzyszyła atmosfera skandalu, którego kulminacją był plakat reklamujący koncert w Glasgow, opatrzony zdjęciem papieża pozdrawiającego nazistów. Zaowocowało to zakazem koncertowania Killing Joke w tym mieście. Co więcej, kilku dziennikarzy "New Musical Express" podejrzewało, że muzycy grupy są faszystami.

Druga płyta Killing Joke, "What's THIS For…!", ukazała się rok później, a następna, "Revelations", w 1982 roku. W ramach jej promocji, Killing Joke ponownie zagrali w u Johna Peela. Kilka miesięcy później, Coleman, Geordie i Youth wyjechali do Islandii, twierdząc, że nadchodzi apokalipsa. Rozpoczęli też współpracę z islandzkimi muzykami, grając m.in. w zespole Theyr, który następnie przekształcił się w Sugarcubes (jego wokalistką była przez pewien czas Bjork).

Youth powrócił do Wielkiej Brytanii, gdzie wraz z Big Paulem założył Brilliant. Big Paul opuścił jednak nową formację i wyjechał do Islandii, gdzie dołączył do Killing Joke, działającym już z nowym basistą, Paulem Ravenem, w składzie. Po kilku miesiącach grupa przeniosła się na Wyspy.

Album "Fire Dances" ukazał się w 1983 roku. Na krążku znalazły się kompozycje znacznie łagodniejsze w stosunku do poprzednich dokonań Killing Joke. Do utworu "A New Day" nakręcono teledysk. Zespół kontynuował obrany wcześniej kierunek na następnej płycie "Night Time" (1985). Promowały ją single "Love Like Blood", "Eighties" oraz "Kings And Queens".

Rok później ukazał się kolejny krążek Killing Joke, "Brighter Than A Thousand Suns", który podzielił fanów i krytyków. Pojawiły się opinie, że muzycy ugięli się pod naciskami wytwórni EG Records, wymuszającej na grupie "złagodzenie" swojego brzmienia. Zwolennicy nowych kompozycji uznali "Brighter Than A Thousand Suns" za najbardziej progresywny album zespołu.

W 1987 roku Coleman rozpoczął pracę nad solowym materiałem. Towarzyszył mu Geordie i mimo, że kompozycje znacznie różniły się od dokonań macierzystej formacji, wytwórnia wymusiła na muzykach wydanie ich pod szyldem Killing Joke. Utwory ostatecznie trafiły na album "Outside The Gate" (1988), najbardziej kontrowersyjną pozycję w dyskografii zespołu, zawierającą niemal popowe kompozycje. Wkrótce po premierze zespół zawiesił działalność.

"Extremities, Dirt & Various Repressed Emotions" ukazała się w 1990 roku. Jest to pierwsza płyta nagrana z perkusistą Martinem Atkinsem (Public Image Ltd., Ministry), a jednocześnie powrót do muzycznych korzeni grupy. Dwa lata później ukazała się antologia "Laugh? I Nearly Bought One!" zawierająca najlepsze utwory Killing Joke. W tym samym roku Geordie Walker, Martin Atkins, Paul Ferguson i Paul Raven wraz z klawiszowcem Johnem Bechdelem i szkockim wokalistą Chrisem Connellym (Fini Tribe, Revolting Cocks) zakładają projekt Murder, Inc., by wkrótce powrócić do nazwy Killing Joke. Nowe wcielenie grupy to trio, ponownie z Youthem w składzie i dwa albumy: "Pandemonium" (1994) i "Democracy" (1996). Piosenka "Millennium", pochodząca z tej ostatniej, znalazła się w pierwszej 30. brytyjskiej listy przebojów.

W 1994 roku muzycy pozwali Nirvanę, utrzymując, że riff z piosenki "Come As You Are" jest plagiatem partii gitary z utworu "Eighties". Zarzuty zostały wycofane po śmierci Kurta Cobaina w tym samym roku.

Zespół powrócił w 2002 roku z płytą ponownie noszącą tytuł "Killing Joke". W międzyczasie Coleman zagrał główną rolę w czeskim filmie "Rok diabła" Petra Zelenki. Do składu Killing Joke powrócił Paul Raven, a na perkusji zagrał Dave Grohl (ex-Nirvana, Foo Fighters). Płyta w warstwie tekstowej była rozliczeniem z polityką zagraniczną George'a Busha, a w szczególności jego wojny z terroryzmem. Muzycznie przyniosła jeszcze bardziej agresywne kompozycje.

W 2005 roku ukazała się jubileuszowa koncertowa płyta i DVD "XXV Gathering: The Band That Preys Together Stays Together". W tym samym roku zespół nagrywa w Pradze płytę "Hosannas From The Basements Of Hell". Na stanowisku perkusisty pojawił się Ben Calvert (Twin Zero, Sack Trick). Premiera albumu miała miejsce w kwietniu następnego roku.