Nasze komentarze - Naszym zdaniem

Zbliża się połowa maja, dawno już przebrzmiały echa po obchodach pierwszej rocznicy śmierci Jana Pawła II - jest to wystarczający powód, żeby o tym napisać. Jestem najzwyklejszą marionetką, idę tam, gdzie iść mi każą, robię to, co ponoć robić należy. Ale sporadycznie, kiedy słońce zaczyna zalotnie mrugać w stronę najciemniejszych zakamarków mojej duszy, mam ochotę wystąpić z szeregu. Bić, kopać, krzyczeć. Wskazać palcem obłudę, w której mimowolnie wszyscy toniemy, robiąc wyjątkowo dobrą minę to tragicznej w skutkach gry. Zaraz potem kolejny raz umieram i nie ma mnie kto do życia przywrócić. Cz

Zacznijmy może od tego, czym w ogóle rodzina jest, bo wklepując hasło w dowolną wyszukiwarkę, można się nieco pogubić. I tak oto rodzina okazuje się pojęciem bardzo pojemnym i zmiennym jak kameleon: raz jest radiem, to znów opoką - ostoją dla zbłąkanych i celem podróży. Ba, bywa nawet ochroną przed onanizmem i pornografią, jak twierdzi jedna ze stron katolickich, a katolicki to, jak wiemy, synonim PRORODZINNEGO.

We wtorek Armin Van Buuren przypomniał Gustawowi Le Bone i Jose Ortedze y Gassetowi, że w epoce zadufanego paniczyka masa nie tylko nie pragnie współżyć z tym, kto do niej należy. Otóż człowiek masowy ma moralność, która zawsze z istoty rzeczy jest poczuciem podporządkowania się czemuś, świadomością służby i zobowiązania temu, kogo się wielbi.

My, ludzie, jesteśmy bardzo dziwnym gatunkiem, a na domiar złego nie potrafimy latać. Nie mamy pazurów ani ostrych dziobów - niedorobione dzieci ewolucji nijak nie przystosowane do życia na wolności. Kto by pomyślał, że takie nieloty mogą rządzić światem? Szok. Wiele naszych wad można jeszcze wymienić, a życia nie starczy żeby ujawnić je wszystkie. A w tym całym bałaganie, o dziwo, nie brak kończyn zaczepnych jest najgorszy. Znacznie straszniejsza jest świadomość, że żyję w stadzie... idiotów. Kto ich z klatki wypuścił?

Stanisławowi Lemowi udało się osiągnąć to, czego dokonało niewielu. Jego proza znana jest na całym świecie nie tylko w środowiskach uniwersyteckich, lecz także zwykłym czytelnikom, wielbicielom jego talentu, wyobraźni i niezwykłej wiedzy...

Łatwo o miłości potrafią wyrażać się tylko poeci i pisarze, naukowcy wciąż jeszcze nieśmiało spoglądają na papier. Dlatego zacznę słowami Johna Cardiego, dla którego „miłość to słowo używane do nazywania podniecenia seksualnego u młodych, przyzwyczajenia u ludzi w sile wieku i wzajemnego uzależnienia u starych”.

Każdy z nas zna przynajmniej jedną taką osobę: ona jest najmądrzejsza, najpiękniejsza, najlepiej wykształcona, oczytana, wie wszystko o wszystkim i na każdy temat ma niepodważalne zdanie.

W chwilach słabości zdarza mi się na chwilę odejść od telewizora i ukochanych telenowel. Wtedy też, z braku lepszych pomysłów, szperam w internecie. Czasami warto jest wiedzieć, co się dzieje na świecie i na własnym podwórku. Między newsami o ptasiej grypie i rządzie wpadł mi w oko pewien tytuł. "Za <> wyleciała ze szkoły".

Zawsze intrygowało mnie odkładanie „na potem” i choć wiem, że to taka stara żakowska tradycja, którą każdy szanujący się student usiłuje podtrzymać, wciąż nie mogę się nadziwić, jak wiele rzeczy można przełożyć na termin późniejszy.

Szperając w internecie, natrafiłam na interesującą wiadomość. Podobno naukowcy odkryli, że psie sapanie podczas zabawy to w rzeczywistości śmiech. Co więcej, odgłosy tego śmiechu działają kojąco na inne psy przebywające w pobliżu…