Jeszcze dwa lata temu byłbym w stanie pisać pieśni pochwalne na cześć szefa kuchni a samą restaurację w ciemno polecać znajomym. Niestety dziś bańka prysła dotknięta włochatym palcem czasu i rzeczywistości. Klientów dzielimy na lepszych i gorszych: ci wytworniej ubrani otrzymują lepszą obsługę i traktowanie. Świętym zwyczajem Banialuki było czekadełko; w zimie pieczywo z serem z pomidorami i papryką, latem maczanki marchewkowe z vinegret. Ponieważ dziś nie uświadczyłem takiego, wina przypadła kryzysowi. I wszystko byłoby pięknie, gdyby nie to że stolik obok, przy którym usiadły osoby w sukniach i garniturach ów czekadełko plus szybsza obsługa gratis otrzymały. Do tego dochodzą takie szczegóły jak znacznie mniejsze porcje i uśrednienie dań. Zawsze miłą przygodą było wzięcie palucha i rozkoszowanie się tym wykręcającym szczękę na lewą stronę ogniem. Teraz więcej ognia mają przemówienia trzecioligowych posłów. Pośród tego wszystkiego jak promyk nadziei pozostaje wystrój (trudno raz dobr