Album rodzinny
Opis spektaklu
Przedstawienie muzyczne, poetyckie acz żartobliwe. Piosenki z tekstami Jana Kaczmarka to notatnik. Polskich, historycznych faktów, ale i emocji, uczuć, rozumowań.Do hasła "POLAK POTRAFI" dodają dyskretną wątpliwość "ale czy trafi..."?.
opinie o spektaklu:
Jacek Wakar
"Znakomity spektakl o najnowszej historii"
"Album rodzinny" to seans nieoczekiwany. Piosenki Jana Kaczmarka nie układają się w beztroską całość. Po latach zaskakują potężną dawką goryczy i ironii.
To miejsce przypomina inne czasy. Inny, choć przecież ten sam teatr. Teatr Ateneum - Scena Na Dole. Schodzi się wąskimi schodami - kiedyś na słynnego "Hemara", mocno rozwichrzonego "Wysockiego". Spektakle, które w latach 80. zbudowały legendę Ateneum jako literackiego kabaretu w najlepszym gatunku. (...)
Jakoś niewystarczająco poważałem dotąd Jana Kaczmarka. Nie ekscytując się kabaretem, czasem uśmiechnąłem się przy skeczach jego Elity, ale tylko tyle. Piosenek Kaczmarka słuchałem w locie, zupełnie nie zdając sobie sprawy z ich siły. Trzeba mi było dopiero spektaklu "Album rodzinny", żeby zrozumieć, że miejsce Kaczmarka jest w elicie właśnie - elicie poetów piosenki.
Spektakl w Ateneum jest maleńki - nie teatr to w istocie, a ledwie teatrzyk. Niemal pusta scena, sześcioro, co najwyżej siedmioro wykonawców. Trzymają w rękach walizki. Symbol najprostszy, ale dobitny. (...)
W Ateneum Kaczmarek znalazł sobie idealne medium. Jest nim Andrzej Poniedzielski, który spina narracyjną klamrą piosenki, łączy je w jedną opowieść, wykłada wreszcie jasno ideę przedstawienia. Poniedzielski w czarnym stroju, z narzuconym na golf szalikiem, zmierzwionymi włosami i pełnym smutku uśmiechem staje się kimś więcej niż tylko mistrzem ceremonii w niewielkim teatrzyku słów i dźwięków. Zamienia się w reprezentanta pokolenia, tych wszystkich na widowni, którzy dużo lepiej niż ja znają piosenki Kaczmarka. Mówi głosem inteligencji, której doświadczeniami i pamięcią pisany jest ten spektakl.
Lekki i żartobliwy. Piosenki śpiewane przez aktorów z wigorem i swadą układają się w punktowanie absurdów nie tak znowu dawno minionej przeszłości, które nie zdezaktualizowały się i dziś. Wszystko rozpięte między śmiechem a smutkiem scala się w ironiczny portret epoki, z której nie wyleczyliśmy się do dziś. (...)
Jacek Wakar, Dziennik Nr 35, 12.02.2007
Tomasz Miłkowski
"Piosenki dla (łże)elity"
Kto by się spodziewał, że piosenki Jana Kaczmarka, pisane dla kabaretu "Elita" (acz nie tylko), okażą się po latach piosenkami dla łże-elity. A jednak! Za sprawą Adama Opatowicza i Andrzeja Poniedzielskiego (ten ostatni objął szefostwo Sceny na Dole w Ateneum) zaprezentowano publiczności spektakl złożony z piosenek starych i lubianych, a jakby dziwnie nowych i aktualnych. Kompozycja przedstawienia i odpowiednio rozłożone akcenty tchnęły w te etapowe piosnki, pisane z myślą, by cenzurę przechytrzyć i reżimowi pokazać język, współczesnego ducha, a raczej współczesne zmory i lęki. Okazało się nawet, że niedopowiedzenia, najczęściej cenzuralnego chowu, dobrze tym tekstom zrobiły - to daje pole do szerszych skojarzeń i myślenia nieco powyżej poziomu doraźnej interwencji - tak jest choćby z piosenką o zwierzętach pożerających się z nienawiści czy "Naszą Europą", której refren brzmi jak przestroga albo wyrzut: "Twoja i moja, nasza, wspólny, obszerny dom / Czy dla nas ta Europa?". (...)
Na scenie błyszczą aktorzy na czele z jubilatem, od pół wieku na scenie, Janem Matyjaszkiewiczem, a obok niego rewelacyjnym Grzegorzem Damięckim (wyśmienity rap!). Perłą wieczoru jest duet Matyjaszkiewicz-Dorota Nowakowska w piosence charakterystycznej "Czego się boisz głupia".
Tomasz Miłkowski, Przegląd Nr 11, 18.03.2007
"Znakomity spektakl o najnowszej historii"
"Album rodzinny" to seans nieoczekiwany. Piosenki Jana Kaczmarka nie układają się w beztroską całość. Po latach zaskakują potężną dawką goryczy i ironii.
To miejsce przypomina inne czasy. Inny, choć przecież ten sam teatr. Teatr Ateneum - Scena Na Dole. Schodzi się wąskimi schodami - kiedyś na słynnego "Hemara", mocno rozwichrzonego "Wysockiego". Spektakle, które w latach 80. zbudowały legendę Ateneum jako literackiego kabaretu w najlepszym gatunku. (...)
Jakoś niewystarczająco poważałem dotąd Jana Kaczmarka. Nie ekscytując się kabaretem, czasem uśmiechnąłem się przy skeczach jego Elity, ale tylko tyle. Piosenek Kaczmarka słuchałem w locie, zupełnie nie zdając sobie sprawy z ich siły. Trzeba mi było dopiero spektaklu "Album rodzinny", żeby zrozumieć, że miejsce Kaczmarka jest w elicie właśnie - elicie poetów piosenki.
Spektakl w Ateneum jest maleńki - nie teatr to w istocie, a ledwie teatrzyk. Niemal pusta scena, sześcioro, co najwyżej siedmioro wykonawców. Trzymają w rękach walizki. Symbol najprostszy, ale dobitny. (...)
W Ateneum Kaczmarek znalazł sobie idealne medium. Jest nim Andrzej Poniedzielski, który spina narracyjną klamrą piosenki, łączy je w jedną opowieść, wykłada wreszcie jasno ideę przedstawienia. Poniedzielski w czarnym stroju, z narzuconym na golf szalikiem, zmierzwionymi włosami i pełnym smutku uśmiechem staje się kimś więcej niż tylko mistrzem ceremonii w niewielkim teatrzyku słów i dźwięków. Zamienia się w reprezentanta pokolenia, tych wszystkich na widowni, którzy dużo lepiej niż ja znają piosenki Kaczmarka. Mówi głosem inteligencji, której doświadczeniami i pamięcią pisany jest ten spektakl.
Lekki i żartobliwy. Piosenki śpiewane przez aktorów z wigorem i swadą układają się w punktowanie absurdów nie tak znowu dawno minionej przeszłości, które nie zdezaktualizowały się i dziś. Wszystko rozpięte między śmiechem a smutkiem scala się w ironiczny portret epoki, z której nie wyleczyliśmy się do dziś. (...)
Jacek Wakar, Dziennik Nr 35, 12.02.2007
Tomasz Miłkowski
"Piosenki dla (łże)elity"
Kto by się spodziewał, że piosenki Jana Kaczmarka, pisane dla kabaretu "Elita" (acz nie tylko), okażą się po latach piosenkami dla łże-elity. A jednak! Za sprawą Adama Opatowicza i Andrzeja Poniedzielskiego (ten ostatni objął szefostwo Sceny na Dole w Ateneum) zaprezentowano publiczności spektakl złożony z piosenek starych i lubianych, a jakby dziwnie nowych i aktualnych. Kompozycja przedstawienia i odpowiednio rozłożone akcenty tchnęły w te etapowe piosnki, pisane z myślą, by cenzurę przechytrzyć i reżimowi pokazać język, współczesnego ducha, a raczej współczesne zmory i lęki. Okazało się nawet, że niedopowiedzenia, najczęściej cenzuralnego chowu, dobrze tym tekstom zrobiły - to daje pole do szerszych skojarzeń i myślenia nieco powyżej poziomu doraźnej interwencji - tak jest choćby z piosenką o zwierzętach pożerających się z nienawiści czy "Naszą Europą", której refren brzmi jak przestroga albo wyrzut: "Twoja i moja, nasza, wspólny, obszerny dom / Czy dla nas ta Europa?". (...)
Na scenie błyszczą aktorzy na czele z jubilatem, od pół wieku na scenie, Janem Matyjaszkiewiczem, a obok niego rewelacyjnym Grzegorzem Damięckim (wyśmienity rap!). Perłą wieczoru jest duet Matyjaszkiewicz-Dorota Nowakowska w piosence charakterystycznej "Czego się boisz głupia".
Tomasz Miłkowski, Przegląd Nr 11, 18.03.2007
Obsada i twórcy spektaklu
Twórcy spektaklu: reżyseria, scenariusz, muzyka, scenografia. Lista aktorów, pełna obsada, spektaklu Album rodzinny (Teatr Ateneum, Warszawa).
Twórcy spektaklu
Obsada spektaklu
Bilety na spektakl
Aktualnie nie posiadamy informacji o biletach na Album rodzinny.
Kiedy i gdzie grają
Nie posiadamy informacji o tym kiedy i gdzie grają w teatrach sepektakl Album rodzinny (Teatr Ateneum, Warszawa).
Zdjęcia ze spektaklu
Aktualnie nie posiadamy zdjęć ze spektaklu Album rodzinny (Teatr Ateneum, Warszawa).
Recenzje, wiadomości
Aktualnie nie posiadamy recenzji oraz wiadomości związanych ze spektaklem Album rodzinny (Teatr Ateneum, Warszawa).
Komentarze i opinie
Komentarze, oceny i opinie użytkowników do spektaklu Album rodzinny (Teatr Ateneum, Warszawa).
