Krzesła

Stary i Stara, obydwoje po dziewięćdziesiątce. Ich wspólna przeszłość jest pełna niespełnionych marzeń i pragnień, co maskują wygórowanymi wyobrażeniami o własnych możliwościach. Pustkę swojej egzystencji ubarwiają sobie opowiadaniem nieustannie tych samych wspomnień i anegdot i odgrywaniem przed sobą ciągle tej samej małżeńskiej komedii. Przyjmują również w swoim domu wyimaginowanych gości, dla których na scenie pojawia się coraz więcej krzeseł, i z którymi prowadzą ożywione rozmowy. Wszyscy czekają jednak na najważniejszego gościa – Mówcę, dzięki któremu Starzy będą mogli powierzyć ludzkości swoje przesłanie i umrzeć w poczuciu spełnionego obowiązku. To niestety okaże się niemożliwe…
Eugène Ionesco opatrzył dramat podtytułem tragicznej farsy. Bohaterowie są tu zarazem nietuzinkowo śmieszni, jak i tragiczni, bo mimo swych wygórowanych pragnień i ambicji, ich życie było pozbawione większego, ważnego sensu i znaczenia, było pełne banałów, schematów i podporządkowane ślepej ironii losu.