Autobiograficzny dramat O'Neilla. Portret rodzinny ukazujący wzajemne zależności, urazy, lęki.
opinie o spektaklu:
"Sztuka O'Neilla napisana w 1940 roku wystawiona została już pośmiertnie i pośmiertnie przyznano za nią autorowi nagrodę Pulitzera. Kolejnego, zresztą, miał ich wiele. "Zmierzch długiego dnia" zawiera sporo tropów wziętych niemal żywcem z życia pisarza. Niektórzy określają tę sztukę jako nieco tylko przetworzoną literacko autobiografię O'Neilla. To nasycone pesymizmem rozliczenie autora z własnym życiem chwilami przypomina smutną i mroczną psychodramę.(...)
Dramat O'Neilla jest tak zbudowany, że ma czterech równorzędnych bohaterów, bogatych wewnętrznie i diametralnie zróżnicowanych charakterologicznie. Relacje między nimi opierają się na zderzeniu owych zróżnicowań wewnętrznych, co tworzy konflikt niezbędny dla dramaturgii spektaklu. W tej sytuacji aktorzy mają tu ogromne pole do popisu, do sięgnięcia w głąb swych bohaterów i wyartykułowania ich stanu ducha."
Temida Stankiewicz-Podhorecka "Nasz Dziennik"