Otrząsnęli studentami

W gmachu SGH pojawiłem się już o 19.00. Godzinna obsuwa - dało się przewidzieć. W powietrzu wisiał słodki zapach podniecenia. Być może dlatego, że jak usłyszałem od jednego z koordynatorów: "Przy organizacji pracuje 250 osób i każdy ma w Tym swój udział". Momentami miałem jednak wrażenie chaosu, ale uspokajano mnie "na tym etapie wszystko idzie zgodnie z planem...". Dziwny to plan wpuszczać ludzi kiedy Paprika Korps grała jeszcze próbę...

Po obejrzeniu supportu można było odnieść wrażenie, że polska publika nie jest jeszcze gotowa na supporty, albo to polskie młode zespoły nie są jeszcze przygotowane do rozgrzewania ludzi przed występem gwiazd. Pałeczkę musiała przejąć Paprika Korps grająca jako pierwsza. Ludzie nieśmiało wypełniali terakotową posadzkę auli spadochroniarskiej, lecz przy trzecim numerze energia bijąca ze sceny miała już swoje odzwierciedlenie w pogo. Po raz wtóry, zespół dał do zrozumienia publiczności, że niezależnie od szerokości geograficznej, można grać dobry dub na swój sposób. Mimo fatalnej akustyki sali i dosyć ograniczonej ilości czasu udało im się nadać imprezie odpowiedniego pulsu. Po secie Papriki mogło być tylko lepiej. Kiedy zeszli ze sceny ciszę zakłócili urodziwi konferansjerzy. To chyba kwestia słabych nagród, że w konkursach w większości brali udział sami organizatorzy (łatwo dało się ich rozpoznać po czerwonych opaskach na rękach). Publika oponowała, lecz gdy tylko pojawił się Kuba z Happysad dziewczęta zapiszczały. Niewzruszony tym faktem wtykał kable w odpowiednie dziurki. Światła przygasły, SGH zamieniło się w średniowieczną katedrę ;) z tysiącem rozwrzeszczanych fanów skandujących HA-PI-SAD.
Byłem zdumiony kondycją fizyczną prezentowaną przez chłopaków, koncerty grają praktycznie dzień w dzień, a tutaj od tak po prostu wchodzą na wysokie obroty, z których trudno im przez resztę koncertu zejść. Ludzie dostali to za co zapłacili 30 złotych kupując bilet. Zdecydowanym atutem Quki (wokal) jest dobry kontakt z publicznością, czego wyrazem były bisy po których to publiczność nie dawała im w dalszym ciągu zejść ze sceny. Myślę, że gdyby nie to, że na każdy zespół było przeznaczone 60 minut to Happysad mogłoby grać parę dobrych godzin.
Kolejny był Akurat. Zaczęli dość nietypowo, bo od wariacji na dwie gitary na temat "Chan Chan" (Buenavista Social Club). Tasiemcowe, naprzemienne solówki obydwu gitarzystów nie słabły przez dobrych kilka minut. Początkowo ludzie nie wiedzieli za bardzo jak mają na to zareagować. Rozwiązanie przyszło szybko - polecieć na fali. Dla wielu nie kończyło się to miło, przez wyjątkowo bezczelną tego wieczoru ochronę. Nie jest to jednak odosobniony przypadek bowiem stołeczne kluby koncertowe mają to do siebie, że zatrudniają mało rozgarniętych bramkarzy [sic].
Zespół chyba jednak nie zdawał sobie z tego sprawy, zajął się wykrzesaniem z ludzi resztek energii, i udało im się to z niewątpliwym sukcesem. Pierwsze 20 minut koncertu zagrali jednym ciągiem. Ostatnia nuta piosenki była pierwszą następnej. Wokalista wymachiwał rękami niczym szaman, jak mówił po koncercie energię przejął od Grabaża z koncertu PP na którym byli kilka godzin wcześniej. Klimat na scenie przypominał mi momentami koncerty Dżemu :), choć jeżeli chodzi o jakość tworzywa artystycznego są to dwa zgoła różne zespoły. Ujmującym momentem koncertu było wokalne wspieranie Akuratu przez publikę. "Demo" krzyczane na każdą pierwszą nutę taktu nadawało tej piosence niesamowitej jakości.
Nie wiedzieć czemu kazano im skończyć pół godziny wcześniej...

Tomasz Wódkiewicz