Filip Berendt "Ghetto Jungle"

Ghetto Jungle: soczysta zieleń przytulona do surowych ścian, plastikowe kwiaty wplecione w żywe liście. Suche badyle owinięte gałązkami udają drzewa. Obok rosną prawdziwe. Co właściwie jest nie na miejscu: wybujała roślinność skondensowana w betonowym pudle, czy wielka płyta przystrojona pnączem? Sztuczne liany i palmy sugerują egzotyczny klimat, lecz domknięte pomieszczenie bezlitośnie neguje wolną przestrzeń tropikalnego lasu. Umowność znaczeń i dynamika sprzeczności z premedytacją nie pozwalają wytworzyć przyrodniczo wiarygodnej wizji tego miejsca. To naturalne, bo instalacja w ogóle nie ma zaczepienia w naturze. Ostentacyjnie odnosi się jedynie do widocznej na zdjęciach stylizacji. Więc raczej pastisz niż rekonstrukcja, dosłowność niepotrzebna. Gra skojarzeń zamiast ambicji poznawczych, zabawa w tropienie kontekstów. Nic nie wiadomo na temat samego buszu, dostępny jedynie jego miejski kod. A także link do rzeczywistości, w której powstał: sfotografowani ludzie zabierają nas do wnętrza trójwymiarowej imitacji. Kwiaty doniczkowe zaprzęgnięte do odgrywania egzotycznych roślin, beton, plastik, konary, światła i liście z fototapetą w tle służą tu dla odmiany posklejaniu jak najbardziej realistycznego wyobrażenia dżungli. Absurdalność zestawień zyskuje akceptację, o czym świadczy obecność zwiedzających. Można powiedzieć, że na mocy umowy społecznej ta ograniczno-syntetyczna wersja tropików godnie reprezentuje oryginał.