Premiera "Dzienników" Gombrowicza w Teatrze Imka

DUPLIKAT Data wystawienia: 2011-03-24 muł Podzielam opinię przedmówczyni. DNO I STO METRÓW MUŁU. Chciałem po raz drugi w życiu wyjść ze spektaklu, ale żona i jej koleżanka wstydziły się - mimo, że też już prawie nie wytrzymywały. Zerknąłem za siebie - niektórzy trzymali głowy spuszczone z nudów między nogi. Niektórzy widać było, że silą się na to, aby sprawiać wrażenie, że im się podoba - bo to w końcu Gombrowicz, znani aktorzy, "ambitny" teatr, sztuka... Ale sztuka przez niewidoczne „s”. Żenada. Na zakończeniu nie byłem jedyną osobą, która nie klaskała. Mógłbym klaskać tylko za to, że reżyser i aktorzy skończyli już lekceważyć publiczność. Bez sensu. Teksty Gombrowicza wyrwane z kontekstu, posklejane w gie. Jeden z bardzo nielicznych sensownych fragmentów był o ratowaniu żuczków, ale te 5 minut z pewnością nie sprawi, że będę zadowolony z całości. Sorry, ale nie wróżę temu teatrowi świetlanej przyszłości. To już druga I Z PEWNOŚCIĄ OSTATNIA sztuka, na którą wybrałem się do Teatru Imka. Pierwsza ("Opis obyczajów") była jeszcze bardziej beznadziejna. Żenada. Dziwię się, że znani i dobrzy aktorzy nie wstydzą się wystawiać takiego syfu. Czułem się okradziony z czasu i pieniędzy. Nędza.

Tragedia, chała jakich mało. Tą sztuką dokonano na mnie gwałtu emocjonalnego. Gdyby to widział Gombrowicz, to by sie załamał. Do przekazania Gombrowicza potrzeba troche wiecej niż pajacowanie. Jak ktos nie potrafi, nie powinien się za to brać. Jedynie Jan Peszek staje na wysokosci zadania ale jeden aktor nie uratuje całej sztuki. Najgorsze sa wstawki ze śpiewem (zupełny bezsens).