Ostatnia sztuka Autor sztuki: Bugusław Schaeffer

Od lat oczekiwany powrót wybitnego artysty, kompozytora i dramatopisarza - Bogusława Schaeffera do źródeł jego zainteresowań scenicznych. Pasjonująca – rodem z teatru absurdu – historia będąca swoistym alter ego Bogusława Schaeffera uwikłanego w relację autor-aktor. Może być odczytywana z jednej strony jako podsumowanie twórczości dramatopisarskiej Schaeffera, z drugiej zaś jako studium skomplikowanego procesu powstawania dzieła scenicznego.
To także refleksja nad współczesnym teatrem, pracą i miejscem aktora i rolą dramatopisarza. Napisana niezwykle wartko, z typowym dla mistrzów takich jak Schaeffer językiem, jest prawdziwą literacką ucztą.

Dramat silnie nawiązuje treściowo do najważniejszych pozycji w dorobku autora związanych z jego poglądami na temat sztuki i teatru (Próby, Scenariusz dla trzech aktorów), zaś formalnie do Kwartetu dla czterech aktorów. Tekst, właśnie jak w Kwartecie, ma kompozycję bez rozwijającej się linearnie fabuły, opartą na zderzaniu scen. Schaeffer osiąga efekt komiczny w typowy dla siebie abstrakcyjny sposób.

Po raz kolejny Schaeffer wraca do swojej koncepcji „aktora instrumentalnego”, traktując go jako instrument, na którym sam aktor ma grać. Poszukując nowych rozwiązań formalno-estetycznych Schaeffer napisał tekst będący swoistą partyturą dla aktorów, dającą możliwość interpretacji, improwizacji oraz zaprezentowania bogactwa warsztatu i popisów aktorskich.

Ostatnia sztuka Schaeffera jest rodzajem podsumowania, rozliczenia artysty z szeroko rozumianą kulturą. Sam Schaeffer w didaskaliach Ostatniej sztuki pisze: „Ta, aktualnie ostatnia sztuka, kontrastuje z poprzednimi w wielu punktach. Składa się jakby z dwu sztuk – różnych, ale odpowiednio zestrojonych. W całości jest najważniejszy upadek kultury.”

W Ostatniej sztuce zawarte jest credo artystyczne Schaeffera.