Opowieści Lasku Wiedeńskiego

„Opowieści Lasku Wiedeńskiego" ukazują losy mieszkańców pewnej wiedeńskiej uliczki. Ludzie się tu kochają, pożądają, kłócą, porzucają, kupują losy na loterię, kaszankę i ciężko ranne ołowiane żołnierzyki w rytm walców Straussa i... odgłosów świniobicia.

Marianna, córka właściciela sklepu z zabawkami, porzuca wieloletniego narzeczonego, Oskara, by związać się z uzależnionym od hazardu Alfredem, z którym chwilę wcześniej rozstała się Waleria. Ojciec Marianny, Zauberkönig, w imię schematów, którymi żyje społeczeństwo, wyrzeka się córki.

Pozornie wielka miłość nie wytrzymuje próby czasu i bagażu codzienności. Alfred namawia Mariannę, by małego synka oddali na wychowanie na wieś, do jego matki. Próbując się pozbyć kobiety wspólnie ze swoim znajomym Herlingerem, namawiają ją, by zaczęła na siebie zarabiać jako striptizerka.

Alfred może dzięki temu porzucić ją „z czystym sumieniem" i znów oddać się swojej pasji - hazardowi.

Babka Alfreda, która nie akceptuje jego związku „na kocią łapę", postanawia zabić małego Leopolda, dziecko, które wg niej stoi na przeszkodzie nowemu, „prawowitemu" związkowi wnuka.

Bohaterowie „Opowieści Lasku Wiedeńskiego" bezrefleksyjnie rzucają się w wir wydarzeń, podejmują próbę emancypacji, bądź tkwią w tchórzliwych, unieszczęśliwiających schematach myślenia. Ten świat kończy się tragedią. Karuzela zrobiła obrót. Na nic się zdały próby przekraczania granic wyznaczonych przez społeczeństwo, na nic zdało się obstawanie przy swoim. Postaci wróciły do punktu wyjścia.
„Opowieści Lasku Wiedeńskiego" to bez wątpienia najważniejszy i najlepszy dramat Horvátha. Obnaża w nim mizerię austriackiej warstwy średniej po I Wojnie Światowej. Dla autora „Nieznajomej z Sekwany" właściwą naturą człowieka jest bestialstwo i popędy. Horváth sam siebie nazywał Chronist seiner Zeit - kronikarzem swojego czasu. W swoich dramatach zajmuje się nie tylko piętnowaniem współczesnego mu społeczeństwa. Interesują go również kwestie egzystencjalne, wyobcowanie, poszukiwanie tożsamości, ludzkie pragnienie i dążenia do szczęścia,

„Biała wstążka" Michaela Hannekego pokazuje austriackie społeczeństwo chwilę przed wybuchem I Wojny Światowej. Horváth w swojej twórczości pokazuje, co się stało z tym społeczeństwem  w latach 20. i 30. XX wieku.